For ti år sidan feira eg nyttårsaftan med Kirkens Bymisjon i Oslo saman med menneske innlagde for rusavhengnad. Eg hadde pynta med glitter og kjøpt inn stjerneskot. Som vanleg gledde eg meg veldig til at rakettane skulle skytast opp: det overveldande bråket frå rakettar, hylarar og knitrande stjerneskot; folk som roper «godt nytt år» på alle kantar; barn som løper rundt, og fedrane som konkurrerer om dei største rakettane.
Under nyttårsmiddagen sat eg ved sida av ei ung kvinne. Ho var stille og pirka berre litt i maten. Ut frå kroppsspråket å dømme kunne ein sjå at ho tenkte på denne dagen og reflekterte over året som vi la bak oss. Berre veker tidlegare var ho fråteken barna sine av barnevernet. Ho hadde nådd botnen og innsett kor alvorleg rusproblemet hennar var. Ho opplevde den første jula utan dei to barna sine. Det hadde vore eit tungt år for henne. Det var utruleg nok i dette augeblikket nyttårsaftan blei favorittkvelden min gjennom året.
Eg hadde aldri tidlegare tenkt på nyttårsaftan som ein kveld til ettertanke og ein kveld for nytt håp. Den unge kvinna fortalde meg at ho fann ei stor trøyst i nyttårsaftan, han symboliserte ei avslutning på noko og ei byrjing på noko nytt; ei moglegheit for å gjere det betre kommande år.
Sidan har eg feira nyttårsaftan på ulike stader, i ulike situasjonar. Eg har feira nyttår med hjartesorg på ein flyplass i Dubai, eg har skåla i champagne og ropt godt nytt år med venner som har mista både hus, inntekt og nær familie i Sør-Afrika. Eg har gitt nyttårsklem til den næraste familien på beitet i Lingåsen. Uansett kvar og kven eg har feira med, uansett korleis året har vore for meg, og for dei, så samlast vi med eit smil ved midnatt.
Kalenderen vår er eit sosialt konstruert konsept for at vi skal ha eit system på tida og førebu oss til årstidene. Men nyttårsaftan kan også vere eit symbol på ein ny start eller ei forandring. Uansett kva bakgrunn vi har, og kva forventningar, store som små, vi har, så blir vi foreinte på nyttårsaftan.
I 2020 har vi saman vore gjennom eit spesielt år vi ikkje kjem til å gløyme på lenge. Mange har mista kjære, mange har mista høvet til å forsørgje seg sjølv og familie. Millionar av menneske er på flukt utan noko anna enn håpet om ei betre framtid. Det har vore eit tøft år for mange, eit år prega av at mykje er uføreseieleg, og av einsemd. Men når klokka går mot midnatt på nyttårsaftan, står vi alle samla, med håp og forventningar, og ønskjer eit nytt år velkome med opne armar.
Det er dette augeblikket som er så fint.